Tynk zewnętrzny stanowi istotną warstwę każdego budynku, która pełni zarówno funkcje estetyczne jak i izolacyjne oraz ochronne. Jakie są rodzaje tynku i o czym pamiętać podczas jego wyboru? Tynki,w zależności od sposobu ich wykonania dzielimy na: Tynki jednowarstwowe, które są najprostsze, np. surowe rapowane, zagładzane kielnią, ściągane pacą, lub surowe pędzlowane. Tynki dwuwarstwowe, gdzie pierwsza warstwę stanowi obrzutka, a drugą – narzut. Tynki trójwarstwowe, z warstwą obrzutki, narzutki a na wierzchu – np. gładź. Tynki tradycyjne Zewnętrzne tynki tradycyjne, to takie, które po nałożeniu mają około 2 do 3 cm grubości. Nie posiadają one szczególnych właściwości izolacyjnych, są stosunkowo niedrogie, a tworzone są na bazie takich materiałów jak cement i wapno. Nadają się do wykańczania wszelkich podłoży mineralnych, czyli np. betonowych czy murowanych. W zależności od proporcji użytych składników wyróżniamy tynki: Cementowe, które są najmocniejsze, najbardziej wodoszczelne i odporne na uszkodzenia mechaniczne. Nakłada się je np. na ścianach piwnic, cokołach przy wejściach czy schodach. Są dość trudne w obróbce, szybko wiążą i twardnieją, nie są odporne na skurcz. Przy cementowych tynkach uzyskuje się niezbyt gładkie powierzchnie. Cementowo-wapienne – są mniej odporne na wilgoć i mają mniejszą wytrzymałość niż tynki cementowe, ale za to łatwiej się je nakłada. Posiadają też większą paroprzepuszczalność i znacznie lepiej akumulują ciepło. Ich wadą jest to, że nie są odporne na skurcz, chłoną wodę. Nadają się do położenia na większości materiałów, używanych do budowy ścian. Są tanie, popularne i często stosowane do wykończenia elewacji. Ich zaletą jest duża wydajność, paroprzepuszczalność i odporność na korozję biologiczną. Najczęściej tynki cementowo-wapienne układa się dwuwarstwowo, a ich powierzchnia stanowi zwykle dość chropowatą strukturę. Tynki wapienne - stosowane są obecnie rzadko, a jeśli już – to raczej we wnętrzach. Będące ich głównym składnikiem wapno – długo wiąże, ale jest odporne na skurcz. Tynki wapienne nie są odporne na uszkodzenia, ale mają bardzo dużą paroprzepuszczalność, zapewniają dobry mikroklimat. Nie nadają się do stosowania przy dużej wilgotności, czyli nie sprawdzają się na zewnątrz. Jednak są dobre przy renowacjach, do nakładania na inne, stare tynki. Wśród tynków tradycyjnych znajdują się odmiany specjalnie, przeznaczone do określonych zadań. Wyróżniamy tu: tynki podkładowe, stanowiące odmianę tynków cementowych lub cementowo-wapiennych. Służą do wyrównywania powierzchni przed tynkowaniem właściwym. np. ceglanego muru o dużych spoinach. Mogą stanowić podłoże dla innych tynków, także dekoracyjnych lub cienkowarstwowych. Są rodzajem zagruntowania, poprawiają przyczepność i zmniejszają chłonność podłoża. Stanowią tzw obrzutkę. tynki wygładzające – także stanowią odmianą tynków cementowo-wapiennych. Mają drobnoziarnistą strukturę, pozwalającą na uzyskanie gładkiej powierzchni tynku. Pełnią rolę gładzi, stanowią cienką, wierzchnią warstwę (ale nie zastępują tzw. tynków cienkowarstwowych). Tradycyjne tynki mogą uzyskać lepszecechy termoizolacyjne, poprzez zastosowanie w ich składzie innego rodzaju kruszywa. Jeśli umieści się w ich wnętrzu np. perlit czy mikrogranulki styropianu – uzyskamy tzw. tynki ciepłochronne. Ograniczają one wpływ mostków termicznych, zwiększają izolacyjność ścian. Układane są szczególnie na ścianach jednowarstwowych. Tynki cienkowarstwoweTynki cienkowarstwowe stosuje się głównie wtedy, gdy zamierzamy ocieplić ściany od zewnątrz. Stanowią one wierzchnią warstwę elewacji, powinny zatem być estetyczne i dostępne w różnych wersjach strukturalnych i kolorystycznych. Cienkowarstwowe tynki mogą być również stosowane na ściany nieocieplane lub też fragmenty ścian – np. dla uzyskania ciekawych efektów rodzaju spoiwa użytego do zaprawy, tynki cienkowarstwowe dzielimy na: tynki akrylowe, które kupujemy jako gotową masę, która jest łatwa do układania. Może posiadać nasycone i bardzo różnorodne kolory. Tynki akrylowe są elastyczne, nie pękają i nie są nasiąkliwe. Stanowią szczelną barierę dla wilgoci, ale potrafią się na nich rozwijać grzyby czy pleśnie. Warto zadbać o biobójcze dodatki do takich tynków, mineralne, są sypkie, wymagają rozprowadzania wodą. Są stosunkowo tanie i trwałe, przy tym paroprzepuszczalne, ściany przy nich mogą „oddychać”. Jednakże są nasiąkliwe, łatwo się brudzą, mają dość ubogą kolorystykę, nie są zbyt elastyczne, potrafią pękać. Posiadają odporność na mikroorganizmy silikatowe, są masą dość trudną do układania, nieco żrąca, wymagają dobrych warunków pogodowych przy nakładaniu. Są wielobarwne, odporne na mikroorganizmy, Mają mały skurcz w trakcie wiązania, a nasiąkliwość – nieco większą niż akrylowe i silikonowe. Łatwo mogą wchłaniać brud, który trudno usunąć, silikonowe, uznawane za jedne z najlepszych wśród cienkowarstwowych, ale też najdroższe. Są mało nasiąkliwe, nie wchłaniają brudu, są różnorodne kolorystycznie i trwałe Posiadają dużą elastyczność, są odporne na pęknięcia i rysy. Trzeba jednak chronić je przed glonami i grzybami, silikonowo-silikatowe (zwane też siloksanowymi czy polikrzemianowymi) są ulepszoną odmianą tynków silikatowych. Ponadto charakteryzują się większą odpornością na warunki atmosferyczne, a do tego są łatwiejsze w układaniu. Ich zaletą jest także to, że nie elektryzują się i nie przyciągają kurzu, silikonowo-akrylowe, służą do wykonywania dekoracyjnych oraz ochronnych wypraw tynkarskich. Stanowią ulepszoną wersję tynków akrylowych, o zwiększonej papoprzepuszczalności i dużej odporności na czynniki atmosferyczne oraz zabrudzenia.